آقا جان ، هی نگید فلانی سلطنت طلبه ، سلطنت طلبه ، خودشون با زبان صادق و ساده میفرمایند که سلطنت طلب نیستند ، عاشق رضا شاه و محمد رضا شاه هستند !
و گویا عشق ایشان را کور کرده و بلندی های آرارات بخشی رضا شاه به ترکیه و بحرین بخشی محمد رضا شاه به اعراب را نمیبینند و یا به حساب وطنپرستی آنان میگذارند !
بزرگان ایرانزمین میفرمایند :
وقتی من انحلال ساواک را به شاه پیشنهاد کردم و لایحهٌ قانونی آن را که به تصویب مجلس رسید عرضه نمودم به شکنجه هائی که ظرف ۲۵ سال گذشته بر اعضای مجاهدین و یا عناصر حزب توده وارد آمده بود اشاره کردم. متن لایحه وجود دستگاه اطلاعاتی را برای نظارت بر فعالیت ایرانیان و بیگانگان نفی نمیکرد. زیرا تکرار میکنم ، مسئله مطلقاً از میان بردن تشکیلاتی نبود که به دولت امکان تسلط بر اوضاع را میداد ، آنچه میبایست از بین میرفت استبداد و خفقان بود.
شرح واقعه ای که در یکی از جراید خارجی منتشر شد نمایشگر اجحافاتی است که به ما میشد : مرد جوانی همراه نامزدش به یکی از مغازه های شیک تهران میرود که هدیه ای بخرد. معاون نصیری ، یعنی رئیس بخش شکنجه هم سر میرسد و میخواهد که قبل از دیگران به کار او برسند. مرد جوان به او تذکر میدهد که نوبت او نیست و از او میخواهد که منتظر بماند. به جای دادن جوابی معقول، شکنجه گر ساواک در مقابل همهٌ مشتریان به مرد جوان دستور میدهد که از مغازه خارج شود و وقتی که جوان نمیپذیرد هفت تیرش را میکشد و او را میکشد...
و اما بعد چه پیش میآید ؟ پلیس به محل واقعه میآید و گزارشش را تهیه میکند و کار به دادگستری حواله میشود.
ولی فردای آن روز، ساواک کاخ دادگستری را محاصره میکند و پرونده را میسوزاند. هیچ کس هم پس از آن مزاحم قاتل نمی شود.
وقتی از این حوادث با کسانی که بی هیچ قید و شرط از اعلیحضرت طرفداری می کنند صحبت میشود میگویند :
پادشاه این چیزها را نمیخواست ، خودش هم با این اعمال مخالف بود. اگر پادشاه ، پادشاه مشروطه می بود ، در حقیقت هیچ کس دربارهٌ این قضایا حق اعتراض به او را نمی داشت. ولی از لحظه ای که او تصمیم به حکومت کردن گرفت و استبداد پیشه کرد ، باید عدالت را هم خود اجرا میکرد و جوابگوی این اعمال نیز میشد.
ضرب المثلی عرب میگوید : « یک مملکت بدون مذهب دوام میآورد ولی بدون عدالت بر پا نمی ماند. »
سرچشمه : کتاب یکرنگی شاپور بختیار صفحه ۹۳
در همین راستا :
روزنامه ملیت چاپ ترکیه ضمن گزارش این موضوع در باره نحوه دسترسی به این فیلم در شماره ۲۶ اکتبر خود می نویسد :
پرفسور سامی شَکَراُغلو، مدیر مسئول پیشین این روزنامه، روزی که برای خرید میوه به یک میوه فروشی در استانبول رفته بود کودکی را در مغازه می‌بیند که به تراشیدن قوطی و حلقه‌های فیلم مشغول است. پس از پرسش از این کودک، وی توضیح میدهد که او از تراشیدن این حلقه و اضافه کردن ماده استون به آن، برای درست کردن چسب استفاده میکند.
دیدن نام « آتاترک » بر روی یکی از قوطی‌ها، کنجکاوی پرفسور شکراغلو را به خود جلب میکند و او پس از پی‌گیری متوجه میشود که این کودک، این حلقه‌ها را از انبار این میوه فروشی که در گذشته انبار فیلم‌های یک شرکت فیلم‌سازی به نام « ایپَک » بوده میآورد.
پرفسور شکراغلو با خریدن و به همراه آوردن فیلم‌های موجود در این انبار آنها را از نابودی نجات میدهد. نسخه تازه و کمی طولانی‌تر از فیلم سفر رضاشاه به آنکارا، یکی از این فیلم‌های نجات یافته از این انبار است.
در این فیلم که روز ۲۶ خرداد ۱۳۱۳ گرفته شده دیده میشود که این دو سیاستمدار تعارفات اولیه را به زبان ترکی انجام می‌دهند و سپس به بازدید از مراسم مختلف می‌روند.
در همین راستا :
بزرگترین ننگ تاریخی دوران حکومت رضا شاه و جدایی بخش اعظمی از ایران و دادن مناطق استراتژیک به همسایه های ایران در پیمان سعد آباد رضاشاه پهلوی ارتفاعات آرارات در غرب ایران را به ترکیه ، قسمت‌هائی از شرق ایران را به افغانستان و منطقه سوق الجیشی اروند رود ( شط العرب ) را به عراق بخشید.
سرلشکر ارفع که در سفر رضاشاه به ترکیه عضو هیأت همراه وی بود ، خاطراتی از این سفر در زمینه نوع نگرش رضاشاه نسبت به اختلافات مرزی ایران با همسایگان دارد که خواندنی است.
ارفع در خاطرات خود میگوید : « من عضو هیأت تحدید حدود و حل اختلافات بودم. در این هیئت کسانی چون محمدعلی فروغی و رشدی آراس شرکت داشتند. یک روز که من و یک سرهنگ ترک بر سر موضوعی مورد اختلاف با حرارت بسیار بحث می‌کردیم رشدی آراس گفت : « ما ترک‌ها به نظر اعلیحضرت شاهنشاه اطمینان و اعتقاد کامل داریم ، سرهنگ ارفع پرونده‌ها و نقشه‌ها را به حضور ایشان ببرد هرچه فرمودند ما قبول داریم ».
من نقشه‌ها و کاغذها را جمع کردم و یک راست به کاخ سلطنتی رفتم و به اتاق داخل شدم و گفتم عرایضی دارم. چند دقیقه بعد شاهنشاه وارد شدند در حالی که من نقشه‌ها را روی میز پهن کرده بودم. همین که نقشه‌ها را دیدند فرمودند : « موضوع چیست ؟ » من شروع کردم به توضیح دادن که فلان تپه چنین است فلان منطقه چنان است ، آن‌جا سخت مورد نیاز ماست ، و از این حرف‌ها… ولی پس از مدتی که با حرارت عرایضی کردم با کمال تعجب دیدم اعلیحضرت چیزی نمی‌فرمایند. وقتی سرم را بلند کردم دیدم شاه با حالت مخصوصی به من نگاه میکند گویی به حرف‌هایم چندان توجهی ندارد و تنها چشم به چشم من دوخته است تا ببیند من چه می‌گویم. من سکوت کردم. فرمودند : معلوم است منظور مرا نفهمیدی… بگو ببینم این تپه اینجا از آن تپه که می‌گویی بلندتر نیست ؟ عرض کردم : « بلی قربان »... فرمودند : « آن را چرا نمی‌خواهی ؟ این یکی چطور؟ » عرض کردم « بلی ». فرمودند : « منظور این تپه و آن تپه نیست. منظور من این است که دو دستگی و جدایی که بین ایران و ترکیه از چندین صد سال وجود دارد و همیشه به زیان هر دو کشور و به سود دشمنان مشترک ما بوده است از میان برود. مهم نیست که این تپه از آن که باشد. آنچه مهم است این است که ما با هم دوست باشیم. ».
من شرمنده شدم و کاغذها و نقشه‌ها را جمع کردم و به وزارت خارجه که محل تشکیل هیئت بود برگشتم. همه منتظر من بودند تا وارد شدم پرسیدند اعلیحضرت چه فرمودند ؟ گفتم : « فرمودند ما دوست هستیم این موضوعات در کار نیست. تقسیم کنید این طرف تپه که رو به « قطور» است مال ما باشد و آن طرف مال ترک‌ها ».
اگر چلوکبابی های سلطنت طلبان لس آنجلسی یکی یک چلوکباب سلطانی به شعبون بی مخهای آمریکایی خورانده و یکی ۲۰ دلار هم در جیبشان چپانده بودند بدون شک کودتای نافرجام ۱۸ دی ۲۰۲۱ بافرجام میشد !
کوتاهی و خساست از خود سلطنت طلبان لس آنجلسی بود و بس !
در همین راستا :
شیوه ساخت یک فقره مصباح یزدی !
