۱۳۹۸ خرداد ۶, دوشنبه

روبرو شدن محمدرضا پهلوی با امام زمان !



محمدرضا پهلوی معروف به محمدرضا شاه پهلوی ملقب به شاهنشاه آریا مهر به معنای خورشیدآرییان  و بزرگ ارتشتاران دومین شاه سلسله پهلوی  و واپسین پادشاه ایران بود.شاه دوگانگی شخصیت داشت و این موضوع بر تمام اعتقادات مذهبی او سایه افكنده بود. حالات روحی شاه را می‌توان به آن ضرب‌المثل معروف شترمرغ تشبیه كرد كه هرگاه قصد بستن بار بر پشت او را داشتند، می‌گفت من مرغم و وقتی می‌گفتند تخم بگذار! می‌گفت من شتر هستم. 

هنگامی كه تقویم اسلامی را به تاریخ شاهنشاهی تغییر داد، معتقد بود كه شاه ایران است و تاریخ او، تاریخ شاهنشاهی است و هنگامی كه به مسافرت می‌رفت، روحانی دربار او را از زیر قرآن عبور می‌داد و یا معتقد بود از الهامات مذهبی و حمایت ائمه برخوردار است.

اسدالله علم در كتاب خاطراتش می‌نویسد كه در روز هفتم آبان سال 1350 به خدمت شاه می‌رود. در لابلای گفتگوهایی كه آن روز شاه و علم با هم داشتند شاه به علم می‌گوید: امروز روز شهادت حضرت علی(ع) است و به طوری كه می‌بینی كراوات سیاه بسته‌ام نه فقط به منظور رعایت ظواهر امر، بلكه به دلیل ایمان عمیقی كه به خداوند و امامانش دارم، بسیار احساس تسكین دهنده‌ای است، هر چند نمی‌توانم برای تو توضیح بدهم كه چرا؟

آیا شاه یك فرد لامذهب بود؟ و برای فریب توده‌های مردم در روز عاشورا روی صندلی در مسجد می‌نشست و یا لباس احرام می‌پوشید و به زیارت كعبه می‌رفت و یا درحرم مطهر امام رضا(ع) حاضر می‌شد و زیارت می‌كرد؟ و اگر مذهبی بوده و مردم را فریب نمی‌داد، چرا بی‌محابا مشروب می‌خورد و با زنان بیشمار ارتباط داشت و خانواده‌اش غرق در فساد بودند؟


خشونت و اعمال زور در خانواده پهلوی از سوی رضاخان و درگیری و روابط و مناسبات بدوی مابین رضاخان و تاج‌الملوك، اعتقاد مذهبی و ضدیت با مذهب در میان فرزندان رضاخان از تاج‌الملوك را به دو دسته می‌توان تقسیم كرد: گرایش اعتقادی و عكس آن در میدان غرایز باقی ‌ماند و مذهب غریزی و ضدیت با مذهب نیز به شكل كاملاً بدوی نمایان شد. چنانچه اشرف و علی‌رضا ضد‌مذهب و محمدرضا و شمس مذهبی از نوع بدوی آن شدند.

دین بدوی صرفاً هنگامی حضور پیدا میكند و فرد به آن متوسل می‌شود كه موجودیت فردی او به خطر افتاده باشد. چنانچه شاه در بیماری حصبه و یا در حین سقوط از اسب به آن روی می‌آورد.

از نوشتار زیر كه در واقع بخشی از خاطرات شاه است می‌توان به برخی از اعتقادات مذهبی محمدرضا پی برد :

كمی بعد از تاجگذاری پدرم دچار حصبه شدم و چند هفته با مرگ دست به گریبان بودم و این بیماری موجب ملال و رنجش شدید پدر مهربانم شده بود. در طی این بیماری سخت، پا به دائره عوالم روحانی خاصی گذاشتم كه تا امروز آن را افشا نكرده‌ام.
در یكی از شبهای بحرانی كسالتم مولای متقیان علی ‌علیه‌السلام را به خواب دیدم كه در حالی كه شمشیر معروف خود ذوالفقار را در دامن داشت و در كنار من نشسته بود، در دست مباركش جامی بود و به من امر كرد كه مایعی را كه در جام بود بنوشم. من نیز اطاعت كردم و فردای آن روز تبم قطع شد و حالم به سرعت رو به بهبود رفت.

در آن موقع با آنكه بیش از هفت سال نداشتم با خود می‌اندیشیدم كه بین آن رۆیا و بهبود سریع من ممكن است ارتباطی نباشد. ولی در همان سال، دو واقعه دیگر برای من رخ داد كه در حیات معنوی من تأثیری بسیار عمیق بر جای نهاد.

در دوران كودكی تقریباً هر تابستان همراه خانواده خود به امامزاده داود، كه یكی از نقاط منزه و خوش‌ آب و هوای دامنه البرز است، میرفتیم.

در یكی از این سفرها كه من جلو زین اسب یكی از خویشاوندان خود كه سمت افسری داشت، نشسته بودم ناگهان پای اسب لغزیده و هر دو از اسب به زیر افتادیم. من كه سبكتر بودم با سر به شدت روی سنگ سخت و ناهمواری پرت شدم و از حال رفتم. هنگامی كه به خود آمدم، همراهان من از اینكه هیچگونه صدمه‌ای ندیده بودم، فوق‌العاده تعجب می‌كردند. ناچار برای آنها فاش كردم كه در حین فرو افتادن از اسب، حضرت ابوالفضل(ع) فرزند برومند حضرت علی(ع) ظاهر شد و مرا در هنگام سقوط گرفت و از مصدوم شدن مصون داشت. وقتی كه این حادثه روی داد، پدرم حضور نداشت ولی هنگامی كه ماجرا را برای او نقل كردم، حكایت مرا جدی نگرفت و من نیز با توجه به روحیه وی نخواستم با او به جدل برخیزم ولی هنوز خود هرگز كوچكترین تردیدی در واقعیت امر رۆیت حضرت عباس بن علی نداشتم. سومین واقعه‌ای كه توجه مرا به عالم معنی بیش از پیش جلب نمود، روزی روی داد كه با مربی خود در كاخ سلطنتی سعدآباد در كوچه‌ای كه با سنگ مفروش بود قدم می‌زدم. در آن هنگام ناگهان مردی را با چهره ملكوتی دیدم كه بر گرد عارضش هاله‌ای از نور مانند صورتی كه نقاشان غرب از عیسی‌بن مریم می‌سازند، نمایان بود. در آن حین به من الهام شد كه با خاتم ائمه اطهار حضرت امام قائم روبرو هستم. مواجهه من با امام آخر زمان چند لحظه بیشتر به طول نینجامید كه از نظر ناپدید شد و مرا در بهت و حیرت گذاشت.

 در آن موقع مشتاقانه از مربی خود سئوال كردم: او را دیدی؟ مربی متحیرانه جواب داد: «چه كسی را دیدم؟ اینجا كه كسی نیست!» اما من این قدر به اصالت و حقیقت آنچه كه دیده بودم اطمینان داشتم كه جواب مربی سالخورده من كوچكترین تأثیری در اعتقاد من نداشت. من در آن موقع هیچگونه دلیلی برای جعل این موضوع و بیان آن برای مربی خود نداشتم وامروز نیز انتفاعی از لاف زدن در این قبیل مسائل نمی‌برم و جز عده معدودی از نزدیكان من، كسی تاكنون از این جریان مستحضر نبوده است وحتی پدرم كه همیشه خود را به او بسیار نزدیك و صمیمی می‌دانستم، هرگز از این موضوع كوچكترین اطلاعی پیدا نكرد. پس از این واقعه، با وجود اینكه به بیماریهای سخت از قبیل سیاه سرفه، دیفتری و چند مرض شدید دیگر مبتلا شدم، هرگز مكاشفه دیگری برای من پیش نیامد. چنانكه در هشت سالگی مبتلا به بیماری جان فرسای مالاریا شدم و با نبودن وسایل مداوای امروزی، از این بیماری به سختی نجات یافتم ولی در طی هیچ یك از این بیماریها، رۆیایی مانند آنچه نقل كردم، نداشتم ...

شاه پس از انتشار كتاب مزبور در یك سخنرانی دیگری كه در قم داشت یك بار دیگر ماجرای سقوط از اسب را تعریف كرد. شاه برای آنكه بتواند به این دروغ، جنبه واقعیت بدهد؛ می‌گوید وقتی ماجرا را برای پدرم گفتم، او حرف مرا جدی نگرفت. شاه می‌خواست با گفتن این جمله ثابت كند كه دروغ نمی‌گوید.

شاه این مطالب را در جاهای مختلف تعریف كرده است. اگر خوب دقت كنیم تناقض بین حرفهای او آشكار است. مثلاً در مصاحبه با اوریانا فالاچی، خبرنگار معروف ایتالیایی این مطالب را به شرح زیر تكرار می‌كند كه در مقایسه با آنچه در كتاب مأموریت برای وطنم بیان كرده، تفاوتها و تناقضهای آشكاری دارد.

شاهنشاه: «من تعجب می‌كنم كه شما دربارة آن (الهام از پیغمبران) چیزی نمی‌دانید. هر كسی از خواب‎ نما شدنهای من خبر دارد. من آن را حتی در شرح حال خود نوشته‌ام. من در كودكی دو بار خواب‌ نما شدم. اولی وقتی كه پنج ساله بودم و دومی وقتی كه شش ساله بودم. اولین دفعه من امام آخر خود را دیدم. كسی كه بر اساس مذهب ما غایب شده است و روزی برخواهد گشت و دنیا را نجات خواهد داد ...»

شاه در این مصاحبه سفـر به امامزاده داوود و سقوط از اسب را این گونه تعریف می‌كند :

برای من حادثه‌ای پیش آمد. من روی صخره‌ای افتادم و امام زمان مرا نجات داد. او خودش را بین من و صخره [حایل] كرد. او را به رأی‌العین دیدم. نه در رۆیا. حقیقت مطلق. آیا متوجه منظورم می‌شوید؟ من تنها كسی بودم كه او را دیدم ... هیچ كس دیگر نمی‌توانست او را ببیند غیر از من. چون ... اوه، متأسفم كه شما آن را درك نمی‌كنید.
شاه در كتاب مأموریت برای وطنم گفته بود كه اولین بار حضرت علی را در خواب دیده، در حالی كه در این مصاحبه می‌گوید اولین دفعه امام آخر را در خواب دیده است.
همچنین در آن كتاب گفته بود كه هنگام سقوط از اسب حضرت ابوالفضل او را نجات داد، در حالی كه در این مصاحبه ذكر می‌كند كه امام زمان(ع) در هنگام سقوط از اسب به كمك او می‌آید. آیا از دید شاه حضرت ابوالفضل همان امام زمان بود ؟!

محمدرضا در ادامة سخنانش در این مصاحبه گفته بود:

حقیقت این است كه من از طرف خدا برگزیده شده‌ام تا مأموریتی را انجام دهم...

یكی دیگر از تناقض‌گوییهای شاه در این مصاحبه وقتی است كه اوریانا فالاچی سئوال می‌كند آیا فقط این خوابها را وقتی كه بچه بودید، می‌دیدید یا وقتی كه بزرگ هم شدید از آن خوابها می‌دیدید؟ شاه در پاسخ به این سئوال جواب می‌دهد: «به شما گفتم كه فقط در دوران كودكی. در دوران بزرگی هرگز ندیدم. فقط خوابهایی هر یك سال یا دو سال در میان یا حتی هر هفت سال ـ هشت سال یكبار. من در پانزده سالگی دوبار از این خوابها داشتم!»

وقتی اوریانا فالاچی می‌پرسد «چه خوابهایی؟» شاه در پاسخ می‌گوید: «خوابهایی كه اساس آن بر رازهای باطنی من است. خوابهای مذهبی.»

محمدرضا در شرح حال خود نوشته بود «پس از این واقعه (در شش سالگی) با وجود آنكه به بیماریهای سخت از قبیل سیاه سرفه،... مبتلا شدم، هرگز مكاشفة دیگری برای من پیش نیامد ... رۆیایی مانند آنچه نقل كردم، نداشتم». محمدرضا در این كتاب كلمة هرگز را به كار می‌برد. حتی در مصاحبه با اوریانا نیز می‌گوید: «در كودكی، در دوران بزرگی هرگز ندیدم ...» اما در همانجا بلافاصله با گفتن این جمله كه «فقط خوابهایی هر یك سال یا دو سال در میان یا حتی هر هفت ـ هشت سال یكبار. من در 15 سالگی دو بار از این خوابها داشتم ...». حرف اول خود را نقض می‌كند.

محمدرضا در همین مصاحبه، غریزه را با خدا اشتباه می‌گیرد و چنین می‌گوید :

 من به طور پیوسته احساس پیش از وقوع دارم و آن درست به اندازة غریزه‌ام، قوی است. حتی آن روز كه آنها مرا از شش پایی (6 قدمی) هدف گلوله قرار دادند، این غریزه‌ام بود كه نجاتم داد. چون وقتی كه آن شخص با تفنگ خود به طرف من نشانه رفت، من به طور غریزی به یك نوع چرخش دورانی به دور خود مبادرت كردم و در یك لحظه قبل از آنكه او قلب مرا هدف قرار دهد، خود را به كناری كشیدم و گلوله به شانه‌ام اصابت كرد. یك معجزه... فقط كار یك معجزه بود كه مرا نجات داد... شما باید به معجزه اعتقاد داشته باشید. بر اثر یك معجزه كه توسط خداوند و پیغمبران اراده شده بود نجات یافتم. من می‌بینم كه شما دیرباور هستید.

شاه دوگانگی شخصیت داشت و این موضوع بر تمام اعتقادات مذهبی او سایه افكنده بود. حالات روحی شاه را می‌توان به آن ضرب‌المثل معروف شترمرغ تشبیه كرد كه هرگاه قصد بستن بار بر پشت او را داشتند، می‌گفت من مرغم و وقتی می‌گفتند تخم بگذار! می‌گفت من شتر هستم.

در این بخش از سخنانش محمدرضا ابتدا می‌گوید: «این غریزه‌ام بود كه نجاتم داد» و در آخر می‌گوید: «بر اثر یك معجزه كه توسط خدا و پیغمبران اراده شده بود نجات یافتم». از مقایسه این دو جمله با یكدیگر، چه می‌توان گفت؟ آیا در نظر محمدرضا غریزه و خدا یكسان بودند؟

حال اگر فرض را بر این بگذاریم كه محمدرضا چنین خوابهایی را نیز دیده است! باز هم اثرات محیطی و روحی در آن خوابها یقیناً تأثیرگذار بوده كه نیاز به تفسیر دارد.
رۆیاهایی كه شاه در كتاب پاسخ به تاریخ از آنها یاد می‌كند صرفاً به این دلیل است كه خود را مذهبی و پای‎بند به اسلام نشان دهد. در حالی كه تفسیر رۆیاهای شاه نشان می‌دهد كه او نه تنها به اسلام اعتقاد نداشته است بلكه رویكرد او به اسلام و بهره بردن از اشكال آن به دلیل به خطر افتادن موجودیت فردی او می‌باشد.

زمان خواب دیدن بسیار با اهمیت است. شاه می‌گوید در كودكی خواب دیدم. محمدرضا دوران كودكی رعب و وحشت زیادی از پدرش داشت و رضاشاه نیز در شیوه تربیت و برای ساختن روحیة محمدرضا، سراسر سختی و خشونت بود و القاء ترس را برای ایجاد نظم درمحمدرضا بالا می‌برد.

در عكسی كه از فرزندان رضاخان با خانم ارفع، در دوران كودكی محمدرضا وجود دارد، محمدرضا و علیرضا لباس نظامی بر تن دارند كه این خود بیان كننده نگرش رضاخان به محمدرضا می‌باشد. شیوه تربیتی رضاخان اضطراب و ناامنی شدیدی در محمدرضا ایجاد كرده بود. چون محمدرضا در هنگام دیدن خواب مذكور هنوز در دوران كودكی و به دور از مسائل سیاسی به سر می‌برده است؛ به طور طبیعی بالاترین قدرت را پدرش، رضاشاه می‌دانسته و به دلیل رعب و وحشت از او در خواب به حالتی مضطرب و بیمارگونه احساس كودكی خود را صادقانه بروز می‌دهد. او قطعاً شنیده بود كه بالاتر از قدرت رضاخان باید قدرت مافوق طبیعی امامان باشد. به همین دلیل در شكل كاملاً تصویری حضرت علی را می‌بیند كه با یك دست به او جامی می‌دهد كه معنی آن حمایت از اوست و در دست دیگر شمشیری است كه او برای محافظت از خود در مقابل خشونت رضاخان طلب می‌كند.

خواب محمدرضا نه تنها ریشه مذهبی ندارد، بلكه به دلیل ناامنی شدید و ترس از شرایط موجود بوده است. حتی رویایی كه محمدرضا در ماجرای افتادن از اسب تعریف می‌كند نیز ریشه در تهدید موجودیت فردی او دارد. 

نماز خواندن محمدرضا پهلوی و احترام به روحانیت

محمدرضا پهلوی خود را «مۆمن واقعی» می‌دانست. در مصاحبه‌ای که اندکی قبل از مرگ وی در قاهره انجام شد، محمدرضا عنوان کرد که اعتقادات مذهبی، بخش قلبی و روحانی هر جامعه‌است و بدون آن جامعه به انحطاط کشیده خواهد شد. او در این مصاحبه ادیان واقعی را بهترین تضمین سلامت اخلاقی و استحکام روحانی جامعه دانست. او در سن نوجوانی و زمانی که در سوئیس بود، نمازهای یومیه را به جا می اورد.

شاه اعتقادات مذهبی نداشتند و به خصوص در سالهای آخر حكومتشان كه مرتباً مورد مدح و چاپلوسی قرار می‌گرفتند به شدت بی‌دین شده بودند و حتی بدشان نمی‌آمد كه توصیه امیرعباس هویدا را به كار ببندند (هویدا از شاه خواسته بود تا رسمیت دین اسلام را لغو و به بهائیان اجازه فعالیت گسترده بدهد) اما از مردم به شدت می‌ترسیدند و وحشت داشتند كه مردم علیه ایشان دست به شورش بزنند. به همین خاطر از هویدا خواستند تا دولت در خفا وسیله رشد بهائیان را فراهم كند...

همچنین او روش رضاشاه را در قلع و قمع روحانیت شیعه در پیش نگرفت و به آنان (همچون سید حسین طباطبایی بروجردی ) احترام می‌گذاشت. اما پس از مرگ بروجردی و مرجعیت روح الله خمینی فاصله محمدرضا پهلوی با روحانیت زیاد شد. مخالفت خمینی با اصول انقلاب سفید شاه در سال1342 خورشیدی سرآغاز این فاصله بود که به 15 خرداد 1342 منجر شد.

فرآوری : طاهره رشیدی




مراسم اهدای جایزه بین‌المللی حقوق بشر لودویک تراریو به نسرین ستوده + تصاویر




ادای احترام وکلای بین المللی به وکیل مبارز و حقوق بشری نسرین ستوده


بیست و سومین مراسم سالانه اهدای جایزه حقوق بشری "لودویک تراریو" عصر روز جمعه ۳ خرداد (۲۴ مه ) در سالن اجتماعات رسمی دیوان عالی بلژیک در کاخ دادگستری بروکسل برگزار شد. پیشتر هیات داوران در تاریخ در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۸ ، خانم نسرین ستوده را برای دریافت این جایزه بین المللی انتخاب کرده بود. در مراسم جمعه ۲۴ آوریل ۲۰۱۹ در بروکسل، این جایزه بین‌المللی حقوق بشر به خانم نسرین ستوده، وکیل دادگستری و فعال حقوق بشر محبوس در زندان اوین اهدا شد. 

در این مراسم بدلیل زندانی بودن خانم نسرین ستوده و عدم امکان شرکتش در برنامه، بصورت سمبولیک بیاد او روی یک صندلی خالی یک دسته گل رُز قرار داده بودند. اعضای کانون وکلای بروکسل، ایو اسجینسکی رئیس موسسه حقوق بشر کانون وکلای بروکسل، نمایندگان کانون های وکلای برخی کشورهای اروپایی، میشل فورجس رئیس کانون وکلای فرانسه در دادگستری بروکسل، قاضی پل لی مانس قاضی حقوق بشر اتحادیه اروپا، تعدادی از مقامات و نهادهای بلژیکی، خبرنگاران بلژیکی، کریم لاهیجی رئیس کنفدراسیون جهانی حقوق بشر، پرستو فروهر و ده ها نفر از فعالین مدنی، حقوق بشری و سیاسی ایرانیان ساکن بلژیک نیز برای حمایت از خانم نسرین ستوده در این مراسم شرکت داشتند. در تمام سخنرانی هایی که بزبا فرانسه در این مراسم انجام گرفت و در فضای مجازی و وسایل ارتباط جمعی نوشتاری فرانسه زبان انتشار یافت به مبارزات حقوق بشری خانم نسرین ستوده ارج گذاشته شده و از آن حمایت همه جانبه صورت گرفته است. در انتها همه سخنرانان خواهان آزادی او شدند.

در باره فعالیت ها و محکومیت زندان خانم نسرین ستوده


خانم نسرین ستوده متولد سال ۱۳۴۲ است و کارشناسی ارشد حقوق بین‌الملل خود را از دانشگاه «شهید بهشتی» گرفته، عضویت در کانون مدافعان حقوق بشر، کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض‌آمیز علیه زنان و انجمن حمایت از حقوق کودکان را در کارنامه دارد و در پرونده‌های بسیاری از فعالان حقوق بشر، فعالان حقوق زنان، کودکان خشونت و آزار ‌دیده و کودکان در معرض اعدام، وکیل مدافع بوده است. او بارها دستگیر و آزاد شده است.

خانم نسرین ستوده مدتی قبل در پرونده‌ای دیگر با احکامی تازه زندانی شده است. او بر اساس حکم صادر شده از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران، به اتهام «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی»، «فعالیت تبلیغی علیه نظام»، «عضویت مؤثر در گروهک غیرقانونی و ضدامنیتی کانون مدافعان حقوق بشر، گروه لگام (لغو گام به گام اعدام) و شورای ملی صلح»، «تشویق مردم به فساد و فحشا و فراهم آوردن موجبات آن و ظاهر شدن بدون حجاب شرعی در محل شعبه بازپرسی» و «اخلال در نظم و آسایش عمومی و نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی»، در مجموع به ۳۳ سال حبس و تحمل ۱۴۸ ضربه شلاق محکوم شده که طبق ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی، مجازات اشد یعنی ۱۲ سال آن اجرا می‌شود.

نسرین ستوده در سال ۱۳۸۸( ۲۰۰۸ میلادی)، برنده جایزه حقوق بشر سازمان حقوق بشر بین‌الملل شد. او جایزه کمیته بین‌المللی حقوق بشر ایتالیا، انجمن قلم آمریکا و جایزه ساخاروف را نیز از آن خود کرد. شورای شهر پاریس نیز به تازگی او را به عنوان شهروند افتخاری این شهر برگزید. ادای احترام به مبارزات و فعالیت حقوق بشری خانم نسرین ستوده روزبروز در عرصه بین المللی افزایش می یابد.
در ایران با اعلام اهدای "جایزه بین المللی حقوق بشر لودویک تراریو" به خانم نسرین ستوده، سایت "تسنیم" ارگان سپاه پاسداران جمهوری اسلامی از خبر اهدای این جایزه بین المللی به یک محکوم به تبلیغ علیه نظام خبر داد و در ادامه مطابق آن ده ها سایت دیگر ارگان های امنیتی و اطلاعاتی جمهوری اسلامی این خبر را در سایت های خود بازنشر کردند.


تاریخچه جایزه بین المللی حقوق بشر لودویک تراریو LUDOVIC TRIREIEUX




در ۲۷ فوریه سال ۱۹۸۴ جایزه بین المللی حقوق بشر بنام " جایزه بین المللی حقوق بشر لودویک تراریو" LUDOVIC TRIREIEUX "، بنیاد گذاشته شد. لودیک تراریو (۱۸۴۰ تا ۱۹۰۴) وکیل، حقوقدان و عضو کانون وکلای شهرهای بوردو و پاریس بود. او در سال‌های ۱۸۷۷ و ۱۸۷۸رئیس کانون وکلای بوردو و از سال ۱۸۷۹ تا ۱۸۸۱ نماینده مجلس فرانسه بود. او در سال ۱۸۹۵ وزیر دادگستری شد و در سال‌های ۱۸۹۸ تا ۱۹۰۳ لیگ فرانسه برای دفاع از حقوق بشر و حقوق شهروندی را بنیان گذاشت و ریاست آن را به عهده گرفت. این جایزه بصورت سالانه به نام او به یک وکیل بدون توجه به تابعیت وی و تنها بخاطر کار و فعالیت او در دفاع از حقوق بشر، حاکمیت قانون، مبارزه علیه نژادپرستی و عدم رواداری در تمامی اشکال آن و ... اهدا می شود.

از سال ۱۹۹۲، جایزه بوسیله انستیوی حقوق بشر "کانون وکلای بوردو" اهداء می شود. از سال ۲۰۰۳، این جایزه تبدیل به "ادای احترام سالیانه وکلا به یک وکیل در جهان" شده است. هر ساله اهدای این جایزه بصورت مشترک توسط موسسه حقوق بشر کانون وکلای بوردو، موسسه آموزش حقوق بشر کانون وکلای پاریس، موسس حقوق بشر کانون وکلای بروکسل و اتحادیه وکلای مدافع حقوق بشر در رُم، کانون وکلای برلین، لوکزامبورگ، ژنو، آمستردام، اتحادیه بین المللی وکلا و موسس حقوق بشر وکلای اروپایی در شهرهایی که هر یک از این مراکز دفتر نمایندگی دارند مراسم اهدای جایزه انجام می گیرد.
در دو ساله اول، این جایزه در تاریخ ۲۹ مارس ۱۹۸۵ به نلسون ماندنا که ۲۳ سال در زندان رژیم آپارتاید افریقای جنوبی بسر می برد در تاریخ ۲۷ آوریل ۱۹۸۵ بطور رسمی به دخترش در شهر بوردو اهدا شد. در ۱۱ فوریه ۱۹۹۰ نلسون ماندنا از زندان آپارتاید آزاد شد.

هیات منصفه برای انتخاب یک وکیل حقوق بشری در جهان


هیات منصفه حداکثر شامل ۳۰ وکیل می باشد که توسط ارگان های حقوق بشری کانون های بزرگ وکلای اروپایی تعیین می شوند. انتخاب از طریق یک رای گیری انجام می گیرد البته قبل از آن با نهادهای غیر دولتی، کانون های وکلا، انجمن های حقوق بشری در سراسر جهان برای انتحاب کاندید یا کاندیداها مشورت صورت می گیرد و از آنها خواسته می شود که فرد یا افراد مورد توجه خود را که در چارچوب معیارهای تعیین شده برای این جایزه هستند را معرفی کنند و سپس انتخابات انجام می گیرد. در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۸ هیات داوران جلسه سالانه خود را در پاریس برگزار کرد و بدین ترتیب خانم نسرین ستوده را برای دریافت "جایزه بین المللی حقوق بشر لودویک تراریو" در دور اول رای گیری با اکثریت مطلق انتخاب کرد.


اولین وکیل ایرانی دریافت کننده جایزه لودویک تراریو LUDOVIC TRIREIEUX


در میان وکلای ایرانی خانم نسرین ستوده دومین وکیل مبارزی است که این جایزه بین المللی به او تعلق می گیرد. در سال ۲۰۰۲ خانم مهرانگیز کار بدلیل مبارزات و فعالیت هایی که در چارچوب حقوق بشر و دفاع از حقوق زنان در ایران انجام داد توسط هیات داوران این ارگان بین المللی انتخاب شد و به عنوان اولین وکیل مبارز ایرانی "جایزه بین المللی حقوق بشر لودویک تراریو" را دریافت کرد.




گزارش : علی صمد

عکس : 666سبز









درصورت بیان « سرچشمه » و پاک نکردن 666
بهره بردن از عکس ها ، فیلم ها و مطالب این وبلاگ آزادی میباشد