وقتی که کاسه صبر ملت لبریز بشه ...

.

چندی پیش ، بر روی یکی از صفحه های فیس بوکی بنام « تاریخ در تزویر » عکسی منتشر شده بود با این عنوان « کتک زدن سربازان دولت توسط انقلابیون آزادیخواه ! » که صحنه ایی بود از گیرافتادن یک سرباز بدست چند انقلابی در سال 1357 !

باید می دیدید که سلطنت طلبان در زیر این عکس ، چه الم شنگه ایی  راه انداخته بودند و مانند ذرت بوداده چه بالا و پایینی می پریدند !

چند نمونه از نظرهای داده شده را اینجا میاورم :

- مطمئنین آزادی خواه بودن !؟

- بخاطر پول مفت و اب و برق مچانی

- زشت و غیر انسانی اون سرباز بدبخت سر پیاز بود یا ته پیاز

- شرم بر ان انقلابیان مجاهد خلق اسلامیان فدایی خلق تودهای ها ملی مذهبی ها نهظت آزادی ها شرم بر همه شما که نفهمیده و یا فهمیده عامل منافع امریکا و انگلیس شدی

- شمار قابل توجهی از انقالابیون گدایان پاپتی و وحشی بودند.

- شورش 57 

و و و 

و صد البته در مکانی که سلطنت طلبان در اکثریت هستند ، وارد بحث شدن و دلیل  آوردن ، بجز کلی فحش خواهر و مادر خوردن و به وطنفروشی و توده ایی و اصلاح طلبی و خط امامی و و و متهم شدن ، فایده دیگری نخواهد داشت ، برای همین ، پاسخ به این عکس و مدیران صفحه فیس بوکی را در اینجا میاورم :

سلطنت طلبان یا اصلا متوجه این امر نیستند یا به صلاحشان نیست که متوجه باشند که وقتی که سد بشکند و سیل سرازیر شود ، دیگر هیچ چیزی جلودار سیل خروشان نیست و سیل در مسیرش همه چیز را نابود و با خود خواهد برد !

وقتی که کاسه صبر مردم هم لبریز شود ، به تک تک مهره های رژیم حاکم ، حمله خواهند کرد ، چنانکه در حماسه عاشورای 88 دیدیم که دلیران و گردان ایرانزمین چه دماری از سربازان و بسیجیان و مزدوران رژیم درآوردند !

البته برخی از مردم ، از سربازان حمایت میکردند ، چنانکه در همین عکس پنجاه و هفتی هم بخوبی دیده میشود که چند نفری در حال دفاع از آن سرباز هستند !

باز برای مثال ، در بازی شطرنج هم  باید یکی یکی مهره های شاه را از سر راه برداشت تا به کیش و مات دست یافت.

این امر درباره زنده یاد دکتر شاپور بختیار هم صدق میکند ، چنانکه خود بختیار در سخنرانیش در سال 1984 در لس آنجلس گفت : « اونوقتی که بایستی به من بگویند بیا مملکت را اداره بکن ، نوبت هویداها بود ، شریفی امامی ها بود و دیگران بود ! وقتی که سرطان خمینی تمام اعضای بدن و ارگانهای ملت ایران را گرفته بود ، من دو راه داشتم ، یا بگویم چادر وجاهت ملی بسر میکشم و دخالت نمیکنم یا مثل دیگران عربده میکشم جمهوری اسلامی میخام ! من فرمان شاه را قبول کردم و سعی خودم را هم کردم ! »

محمد رضا شاه ، خیلی زودتر از اینها باید صدای ملت خود را می شنید و گردن به رای و خواسته ملتش می نهاد ، چنانکه یک سال پیش از انقلاب ، سران جبهه ملی در یک نامه سه امضایی به شاه هشدار داده بودند که با این روندی که شاه پیش گرفته ، مملکت به لبه پرتگاه رسیده اما کو گوش شنوا و چشم بینا .... و تنها زمانی که سمبه را پر زور دید ، بفکر چاره افتاد ولی همانطوری که پیشتر گفتم ، دیگر سد شکسته شده بود و سیل همه چیز را با خودش برد !

امیدوارم که مزدوران ولایت وقیح که در حال خواندن این مطالب هستند هم قدری بخود بیایند و بدانند که زمانی که کاسه صبر ملت لبریز شود ، دیگر برای توبه و درخواست ترحم کردن ، خیلی دیر است و ملت بزرگ ایران ، مزدوران و سردمداران حکومتی را با یک چوب خواهند راند !

.

بزرگان ایرانزمین از دیرباز فرموده اند :

.

یک شب آتش در نیستانی سپوخت ... هر چه خشک و تر بدید با هم بسوخت

.

.

.

.